2018 güçlü kadınların topuk seslerinin duyulacağı bir yıl olacak demiştim. Kadın vokaller uzun yıllardan sonra albüm formatında işler yayınlamaya başladılar. Bunlardan biri de sevgili Pamela. En son albümü olan
Stil Zengini 2010 yılında çıkmıştı. Albümde ingilizce sözlü çok güzel şarkılar da vardı. Bunlardan biri de çıkış şarkısı olan
Say What You Want idi. İlk dinlediğimde, dönemin de rüzgarıyla sıkça dönen Eurovision'a kim gitsin? Kim bu uğurda şehit olsun? Ülkemizi kim kanının son damlasıyla o arenada temsil etsin? Tartışmalarında adı geçen attırı vıttırı isimlerden ziyade Pamela'nın bu iş için biçilmiş kaftan olduğunu düşünmüşümdür. Enerji desen Gwen Stefani'den, Madonna'dan, sıkça benzetildiği Pink'ten bir eksiği var mı? Zannetmiyorum. Üretim ve süreklilik anlamında bir aksama sorunu oldu hep Pamela'nın. Bir de yetenekli olunca insan bölünüyor da aynı zamanda. Oyunculuk da yapıyor, müzikalde de oynuyor e haliyle albüm yapma disiplinine bir türlü giremiyor ki zaten yapılan albümlerin geri dönüşü yok. Albüm yapmak için gerekli motivasyon ölmüş durumda. Her neyse sözün özü o albümden beri Pamela albüm formatlı bir işle çıkıp gelmemişti. 2013 yılında bir tekli yayınlamıştı
AÇ adında. Enerjik bir altyapısı vardı işte Pamela böyle bir şey yapabilir! diyordum ama onun devamı gelmedi. Daha sonra çokça düette güzel sesini duyduk. Son yıllarda
Aslanlar Gibi adlı bir tekli yayınlamıştı. Sözler hit makinesi Barlas Erinç'e aitse de aranjman bana göre oldukça kötüydü. O şarkı da dinleyici ile pek bir etkileşime geçmedi diyebiliriz. Esas bomba ise yine bir coverla geldi. Ümit Besen ile söylediği
Seni Unutmaya Ömrüm Yeter Mi? şarkısı amiyane tabirle patladı. Pamela hak ettiği ilgiyi ve değeri İstanbul 2004'ten beri nihayet yıllar sonra görüyordu. 8 yıl aranın ardından yayınlamış olduğu yeni albümü
Yara'nın perde arkasında bu ilgiyi diri tutmak olduğu yönünde izlenimlerim var. Bu 8 yılda yazdığı yeni şarkıları merakla beklerken bir anda ters köşe olduk ve 9 adet cover ve 1 adet cover remixin yer aldığı bir albümle çıkageldi. Şarkılarda Pamela'nın yorumu ne kadar güçlü olursa olsun, sesini-soluğunu ne kadar özlemiş olursak olalım 8 yılın beklentisini karşıladığını düşünmüyorum. En azından kendi fikrim adına konuşabilirim. Yeni bir üretim yapmak sahiden çok mu zorlaştı? Kısırlaştı mı tüm duygularınız? Geçmişte gayet güzel işler yaparak alternatif durabilmeyi başarmış bir müzisyenin arabesk akıma kapılıp gittiğini görmek, eskiler adına üzücü. Tutunabilmek için şart mıdır cover? arabesk? Bu şarkılar zibilyon tane şarkıcı tarafından zaten söylendi, posası çıkarıldı. Yeni vizyonumuz bu mudur? Olmamalı...
Radyo dostu bir albüm, iyi bir şarkıcı, ılımlı ve garanti şarkılar.. Bu albüm bana
Konuşsana Birtanem ve
Sen Olmayınca şarkıları dışında pek dinlenilebilir gelmedi ne yazık ki. Bahsini geçirdiğimiz kişi No Name biri olsaydı da aynı şeyleri söylerdim fakat Pamela'nın da bu neo-arabesk kalıba girdiğini görmek yorumlarımı biraz daha sivrileştirdi. Kendisini pek severim benimki bir dinleyici eleştirisi yalnızca. Daha öncesinde de cover şarkılar söylemişti bunun da farkındayım. Cover seviyor ve sesine de yakışıyor ama şu dönemde böyle bir albüm yapmak bana korkak bir adım gibi geliyor, üzgünüm. Bu albümün, Pamela'ya tahmin ettiği şekilde iyi bir başarı grafiği getireceği açık. Tutmaması için hiçbir sebep yok. Sevgili Pamela da başarısının keyfini sürsün demekten başka bir seçeneğim kalmadı :) Yine de güzel sesiyle şarkılar söylediğini, müzikle var olabildiğini görmek güzel.
Albümün Yıldızı:
Sen Olmayınca
Bir Şans Verin:
Konuşsana Birtanem,
Taht Kurmuşsun
Zayıf Halkar;
Ağla Halime,
Kaç Kadeh Kırıldı,
Sözüm Ona Sevdim.
Albümün Genel Puanı; 5,4
